Eski bir çocuk oyunu. Nerden aklıma geldiyse. Bir oyuncunun önünde eğilmiş diğerinin üstünden atlaması esasına dayalı. Gerçi sırası gelince kendisinin de eğilmesi gerekeceği hesaba katıldığında oyunda bir eşitlik varmış gibi görünse de hikaye bence. Sonuçta bazı oyunları hep bazıları becerir, üstesinden gelir, adına başarı denen saçmalığı cebine koyar. Güçlüler. Kurnazlar. Mızıkçılar. Ben değeri tiryakileri...
Özel ilişkilerde geçerli, çaktırmadan ben, ben nidalarıyla sürer, birinin üstünden atlamanın dayanılmaz zevki.
İktidarlar halklarıyla oynar sık sık, sendikalar işçileriyle, öğretenler öğrencileriyle, anne babalar çocuklarıyla, çocuklar güçten düşmüş ebeveynleriyle.
Sıra eğilene kolay gelmez, eşitlik sağlansın da oyun, oyun olsun.
Zaten sıra geldiğinde eğilmiş olan, doğrulmayı unutmuş olur çoğu kez.
Darbeyi yapan, Marmaris'te denize kadar serilmiş kırmızı halının üstünden yürür denize girmek için ki nazik ayacıklarına taş falan batmasın. Kesmez, İzmir'i mekan edinir.
Sabık devlet büyükleri "maaşçıklarından biriktirdikleriyle" mutlu mesut, saygın denizlere yeni yelkenler açarlar.
Sarı sendikacılar, tekel işçilerinin yüzleri kadar sarı görünmezler nedense.
"Çok değerli eğitimciler" emekli maaşı kuyruklarına girdiklerinde, önlerinden geçer yılgın umutsuz eski öğrencileri başları yerde.
Eski dostlar kendilerine yeni oyun arkadaşları ararlar, yeni partnerin büyüsüne kapılıp, sıkılmış, ya da farkındalığın rahatsızlığından ürkmüş.
Sanatı kendinden menkuller, ismi duyulmamış her sanatçıyla oynamaya heveslidirler bu oyunu.
Şiir, öykü terkeder, iplerini yeterince güçlü tutamadığın için.
Kitaplar yorar, küçük hayatını üze sorgulaya.
Parmağının ucunda her ne varsa yeteneğini ölçer, sonucu kafana kakmak için.
En iyi bildiğin konularda saatlerce tartışıp aynı şeyleri aktarır durursunuz birbirinize, laf ola beri gele, birinin atlaması gerekir diğerinin üstünden ki uzlaşma ve uyum sağlansın.
Uzar bu yazı gereksiz, sonuçta ben, değişmeyen şey değişim diye zırvalayana da derim ki, BİRDİR BİR!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder