Geçmişteki günlerden, bir teselli aramadan.
Yeniye, yepyeni bir selam gibi umut oluveririz, bizzat kendimiz.
Okunan her sıkı cümle, kıskançlık çamuruna karışmaz da içimizde, kendi sözcüklerimizin de önemini duyurur bize.
Dostların sıcak gülüşlerinin güneşsi yakıcılığını yeniden kavrarız.
Hep aynı şeylerden yakınmanın dudak kenarı tebessümü yeniden yapışır yakamıza.
Bize yetmeyenin, kimden arttığını düşünürüz.
Bizden artanın, kimin işine yarayacağını bir yandan.
"Bir günlük yerim kaldı ister misiniz" diye seslenenin sayfalarını karıştırırsınız.
"İlk özgürlerin" örgütlülüğüne gülersiniz ister istemez.
Kahve yine soğur kocaman tasında, kül uzar, yine gülersiniz anlamsızca ama bilerek önemini keyif sularında yüzmenin.
Bu sabah kendi şiirimizin ustası olursunuz zaman ustanın önünde.
Ah debbah;
belki de yalnızca çürümekti
derinin dileği.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder